Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
jednak trzeba liczyć kalorie?

Nie liczę kalorii od jakiegoś czasu. No bo przecież jestem taka mądra i wiem co i ile jeść. Waga sobie stoi, co mnie zaczyna wkurzać, bo wydaje mi sie że jem mało i waga powinna spadać. Ważę 67, co nie jest takie tragiczne, ale chciałabym 65, co jest bardziej komfortowe. Miało być 62, ale mi sie nie chce:) aż tak spinać.

Dziś tknięta przeczuciem? i wkurzona na maksa, zrobiłam sobie dzień z liczeniem kalorii I co? menu jak zwykle, a na liczniku prawie 1800kcal. Niedobrze, bo żeby chudnąć potrzebuje 1600. Niby nic, a robi różnicę. Motywacjo wróć, bo poza wkurzeniem nie chce mi sie kombinować z jedzeniem.

Tak sobie wpadłam pomarudzić :) i nawet na rady nie liczę, bo ja to wszystko wiem... warzywka, woda, ruch... kto by tego nie wiedział.Tylko jak tu się zmobilizować, kiedy nawet przyciasne ciuchy nie dają kopa jak zwykle dawały.

To chyba jest tak, że ta zbliżająca się jesień i maskujące kurtki na horyzoncie. Mało tłuszczu w organizmie, to człowiek marznie, a ja marznąc nie lubię. No i mąż jakby był motywacją, żebym trzymała fason, a że mąż daleko, to i się nie ma dla kogo starać.

 jeszcze tylko pokaże jesienne pazury w zielonej tonacji...

 i chiński gadżet :) szpatułki do wyciągania ze słoiczków resztek kosmetyków :) ja mam zwykle długie paznokcie, wiec bardzo mi sie to przydaje