Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
jestem, jestem... wegetarianką?

Nie umarłam:) Jem co lubię, nie tyje, nie chudnę, ot żyję:) Powiedzmy, że jak normalny człowiek, ale tylko powiedzmy. Moja dieta, to nadal dieta, więc nie wkładam do paszczy tego co przeciętny człowiek. Nawet mi z tym dobrze, mimo ze i schabowe i karkówka goszczą w moim domu. Co więcej chyba w ogóle to jestem wegetarianką, bo się zorientowałam, że nie jem mięsa. Jakoś tak wyszło.Jeśli kanapka to zawsze z serkiem białym i dżemem. Jeśli obiad, to przeważnie makaron z czymś tam, czy inne jarskie danie. Jeśli warzywa na patelnie, to z jajkami. Poza tym owoce, warzywa i jogurt.Tak sobie jem smacznie i zdrowo, ale bezmięsnie. Za szynką nie przepadam, inne wędliny też jakoś obojętne, a od mięsa to się chyba po prostu odzwyczaiłam i nie tęsknię.

I jeszcze coś o właściwej wadze... nie o tej , którą wskazuje nasza kochana , albo wredna:) waga.

Musiałam ostatnio oczyścić jelita do badania radiologicznego. Okazało się, że mnie po tym oczyszczaniu zrobiło się ponad dwa kilo mniej. No przecież nie zeszło ze mnie dwa kilo tłuszczu w ciągu doby, nie? Tak więc osoby, które cierpią z powodu za wysokich wskazań szklanej, niech wezmą pod uwagę, ze faktycznie to one ważą znacznie mniej, o! :) śmieci z jelit i nadmiar wody, to przecież nie jest otyłość, tylko balast taki dodatkowy, jakby mniej ważny.

i tym optymistycznym akcentem, żegnam się ... do kiedyś :)