Temat: Związkofobia, czyli lęk przed zaangażowaniem

Wiesz co..dopóki tej schizy nie zaleczysz, to nie sil się i nie szarp na żadne randki, bo tak czy siak robisz nadzieję komuś. Co z tego , ze się umówisz, kiedy i tak podświadomie masz w planie kogoś wykiwać. W kosza to sobie możesz pograć piłką i czuć ulgę jak trafisz do obręczy  , ale nie pogrywać  ludzkimi sercami.... Albo zwyczajnie na początku dawaj jasno do zrozumienia, ze póki co nie nadajesz się do związków, bo nie wiesz czego chcesz. 

jak dla mnie kwalifikuje się to na terapię - bo coś takiego chyba ciężko sobie samemu w głowie ułożyć i zrozumieć.

a moim zdaniem po prostu nie trafiłaś na tego jedynego..ja co prawda mam 19 lat, ale w wieku 16-19 spotykałam się z wieloma chłopakami i za każdym razem było tak samo-na początku wszystko fajnie, a potem zaczynało mnie to męczyć, wymyślałam wymówki, żeby się nie spotykać itd. i każdy z nich kończył ze złamanym sercem-byłam okropna i załatwiałam te sprawy kompletnie bez klasy

w tym roku poznałam faceta, dla którego zrobiłabym wszystko, nigdy nie miałam go dosyć, niestety tym razem ja zostałam porzucona, ale przynajmniej dowiedziałam się, że jestem zdolna do uczuć ;)

Chmm...ja mam coś podobnego, ale nie robię nikomu nadziei (zawczasu informuję, że z mojej strony nie będzie miłosnego odzewu). Sparzyłam się bardzo i nie ufam ludziom. Jestem "do rany przyłóż" i świetnym "kumplem", ale nie zamierzam stwarzać związku...chociaż fakt, czasem tęskno mi do bliskości, ale to i tak nie jest potrzeba pierwszego rzędu.

ojej, ale dziewczyna spotkała wielu facetów, była w 7 letnim związku - to już nie są obawy nastolatki, kiedy coś takiego jest normalne. Ja bym się chyba bała czekać kolejne lata na "pana perfekt", kiedy bardzo możliwe, że przez jakiś psychologiczny problem mogę tego pana perfekt odrzucić.

Myślę, że gdybyś się dowiedziała o co w tym chodzi (może to ci faceci są nieodpowiedni i faktycznie powinnaś szukać dalej) to poczułabyś ogromną ulgę i przestałabyś non stop analizować swoje emocje.

Po prostu przestań wszystko analizować!

Bez psychologa nie dasz rady. Czasami wystarczy kilka spotkan, aby zrozumiec ten lek i nad nim popracowac. Sa dwie mozliwosci, albo Twoja matka uzalala (lub dalej uzala) na ojca i model rodziny jaki ci wmawia - to lepiej samotnie niz z kims. Albo oboje rodzicow cie zaprogramowali, ze nie warto nikomu wierzyc, bo swiat jest obludny, mezczyzni oszusci i w ogole bee. Tak czy inaczej musisz sie przeprogramowac.Im wczesniej , tym lepiej. Nie czekaj, az obudzisz sie pewnego dnia sama jako czterdziestoletnia samotna kobieta po odepchnieciu jeszcze jednego wspanialego faceta. Czas biegnie dosc szybko, wbrew pozorom.

Kingyo - ale to nie jest tak, że ja nie chcę być w związku. Chcę być w związku, chce mieć kogoś z kim spędzę resztę życia, dlatego próbuję. Tylko potem, gdy teoretycznie wszystko jest na dobrej drodze, coś mnie blokuje. Chcę się zakochać, założyć rodzinę, mieć dzieci. Tylko właśnie nie wiem, czy potrafię. Mnie naprawdę męczy samotność, nie chcę się poddać w poszukiwaniu kogoś, kto ze mną wytrzyma. Za każdym razem się łudzę, że może to będzie właśnie to. Wiem, że ranię innych, ale siebie też cholernie ranię. To nie jest tak, że mi to wszystko przychodzi łatwo i że nic nie czuję. 

proza - no właśnie w ogóle nie wiem, skąd to się u mnie wzięło. Moi rodzice są w szczęśliwym związku, w otoczeniu też nie mam jakichś negatywnych wzorców. Wiem, że powinnam to zmienić. Szczerze mówiąc dołuje mnie to wszystko, mam wrażenie, że sobie w ogóle nie radzę ostatnio z pewnymi kwestiami.

mam trochę podobnie, z tym że mam 24 lata i żadnego związku za sobą - może po prostu żaden chłop nie był jakoś specjalnie uparty i nie zmusił mnie do przełamania się ;)

lubię sobie podziwiać różnych panów i rozmyślać jak byłoby wspaniale się sparować, też potrzebuję bliskości, chciałabym związku i stabilności, mieć jakiś zarys przyszłości. i często dołuję się i użalam jakie to straszne, że ktoś mnie nie chce. ALE. kiedy zaczyna się dwuznacznie, kiedy ktoś - nawet ktoś kogo ja już zdążyłam bardziej polubić - zaczyna się niebezpiecznie zbliżać i okazywać sympatię - jest panika, strach, jezus maria odejdź ode mnie i zostaw mnie w mojej samotni. 

póki co tłumaczę sobie, że jak trafi się ktoś właściwy to mimo strachu będę chciała się przełamać i będę wiedziała że to coś dobrego i nie mogę świrować. ;-)