Temat: miłość vs. choroba

Nie wiem, ale wydaje mi się, że nie przeszkadzałoby mi to.  Z resztą sama nie jestem zdrowa i nie uważam, żeby to miało mnie w jakikolwiek sposób skreślać.

Jedynie nad AIDS bym się zastanowiła-zależy od tego, w wyniku czego byłby chory, bo wiadomo- nie każdy to narkoman itd, . :)

jakby mój obecny partner miał jakiekolwiek problemy to nigdy był go nie zostawiła, z żadnego powodu. Ale trudno mi sobie wobrazić ze chcialabym sie zaangażować w związek z kimś, wiedząc, że ma np Aids, albo inne smiertelne choroby.... chociaz to tylko teoria, nie wiem jak zachowałabym się w realnej sytuacji.

Ja myślę tak samo z tą różnicą, że chyba nie przeszkadzałoby mi to, że ktoś ma jakąś protezę. Chyba. Bo póki co za wiele takich osób to ja nie znam. 

kiedy o tym mysle, to rak, choroba genetyczna, niepelnosprawnosc nie stanowia dla mnie problemu (HIV owszem), ale jestem prawie przekonana, ze moje... nie wiem, mechanizmy obronne, instynkt ... nie pozwolilyby mi sie zakochac... 

....nie dotyczy to oczywiscie sytuacji kiedy partner zaczyna chorowac, badz ulega wypadkowi... to by nie mialo wplywu na uczucia...

Myślę, że prędzej w osobie śmiertelnie chorej, niż kalekiej. 

Z facetem na wózku mogłabym się jedynie przyjaźnić... Myślę, że nie dawałby mi poczucia bezpieczeństwa. Brak nogi, ręki by mi nie przeszkadzał, aż tak mocno.

AIDS odpada.

Oczywiście, gdyby mojemu obecnemu partnerowi coś by się stało to bym go nie zostawiła i wspierała, ale celowo nie wchodziłabym w nowy związek.

dla mnie kobieta musi być idealna

Przecież miłość robi z ludźmi takie rzeczy na których nie mamy wpływu to jest magia ja zakochując się kiedyś schudłam 25 kg szkoda,że jak już go zdobyłam to jojo wróciło.ale nie ma co się poddawać bo miłość jest jedna do końca życia moim zdaniem..nie ważne czy ktoś jest na wóżku czy nie..

ja byłam z facetem po porażeniu dziecięcym. Niedowład całej prawej strony ale  poruszał się w miarę  normalnie.Paradoksalnie jego choroba mi nie przeszkadzała,<może na początku ,potem juz nawet tego nie widziałam>, ale rozstalismy się z zupełnie innego powodu. Do pracy mu było nie po drodze.W wieku 30 lat on się zastanawiał co on ma robić.I nie robił koniec końców nic.Gdyby miał poważne podejście do życia bylibyśmy nadal razem  i żadna choroba w tym by nie przeszkodziła a tak to niestety..

Wniosek jeden: jeśli ktoś jest wartościowy, trzeżwo myślący o życiu  i chcecie tego samego  to nic nie stoi na przeszkodzie.

Gdybym wiedziała jeszcze przed zakochaniem się - to nie dopuściłabym do siebie tego zakochania. Wiem, że nie dałabym sobie rady po śmierci ukochanej osoby... Więc zrobiłabym wszystko, żeby się nie zakochać, bo za bardzo bym cierpiała. Co innego jeśli dowiaduję się już po fakcie. Pewnie chciałabym spędzić z taką osobą każdą chwilę.

Co do AIDS - tu bym się obawiała o przyszłość swoją i dzieci...
Osoba bez nogi, bez ręki - nie miałabym problemu, to nie jest osoba niesamodzielna - wiem, bo mam w rodzinie osobę bez ręki i sobie świetnie we wszystkim radzi.