1 lipca 2013, 16:35
bo mam dylemat - poznałam chłopaka, jest z charakteru itd idealny, w 100% dopasowany do mojego chrakteru, te same zainteresowania, jest inteligentny no po prostu możemy gadać godzinami, ale no wygląda strasznie, jest mega brzydki, wstyd by mi było sie z nim publicznie pokazać, i nie wiem co robić? jedyne co mi sie w nim podoba to oczy... ma takie oczęta ze jak spojrzy to odpływam ale reszta... ehh i czemu tak jest ze zawsze cos musi byc nie tak ;/ doradźcie mi, dodam ze facet jest we mnie strasznie zapatrzony i szaleje zamną, jest dość reformowalny jesli chodzi o wygląd (bo mu zależy) ale ja nie chce na siłe go przerabiać, zresztą nie wiem czy jakakolwiek przeróbka cos pomoże... nie wiem no nie pokaze go znajomym ew później rodzicom bo mnie wyśmieją ;/ do tego jest 6 lat starszy co mi tez przeszkadza (choć nie widać tego ani po jego zachowaniu ani wyglądzie - to raczej kwestia sama w sobie ze jest starszy a wolałabym by nie był)
i cóż ja mam z nim zrobić no?
EDIT (05.07.14):
oświadczył się dzisiaj w rocznice początku związku, za pół roku ślub, pozdrawiam :)
Edytowany przez niewiemkto 6 lipca 2014, 00:01
1 lipca 2013, 18:05
Willem'a Dafoe bym wyrzuciła (gdyby mnie chcial w ogole:D) bo ma w sobie coś co mnie przeraża, nie wiem czemu:DMoże Ci się zacząć podobać z czasem, nie każdy zakochuje się na trzy cztery, czasem potrzeba ciut więcej czasu. Troszkę mnie tylko dziwi to, że Ty się go wstydzisz. I to do tego stopnia, żeby nie móc go pokazać znajomym, czy rodzicom... Ale może to też minie z czasem. Chyba że np. sama masz jakieś kompleksy i to stąd te problemy...Facet moim zdaniem zdecydowanie nie musi być ładny. Kobieta zresztą też niekoniecznie. Ale muszą mieć to "coś". Wzrok, zapach, głos, gesty, chód... Taki np. Willem Defoe jest koszmarnie brzydki, podobnie John Porter, a mimo to "z łóżka bym ich nie wyrzuciła" ;) A to dlatego, że mają w sobie jakąś charyzmę.
Nie wiem 
1 lipca 2013, 18:09
A Ty jesteś ładna? Poza tym po słowach "Wstyd mi się byłoby z nim pokazać" powiem Ci: odpuść sobie. Na jego miejscu nie miałabym ochoty na żadne spotkania z Tobą, gdybym wiedziała jak o mnie myślisz.
1 lipca 2013, 18:12
1 lipca 2013, 18:14
Ja mam inny problem niz ty chlopak nizszy odemnie o 13 cm, mily, sympatyczny, przystojny, wysportowany. Wyzsza jestem od niego spotkalismy sie 3 raz zwykly spacer widze jak ludzie sie za nami ogladaja ale mi to nie przeszkadza chodze przy nim w szpilkach podobam mu sie tak. Tylko nie wiem czy mu na mnie zalezy i czy by zwiazal sie z taką dziewczyna jak ja. Ja jestem pewna, ze z nim bym byla mimo roznicy cm. Dla mnie to nie jest przeszkoda wazniejszcze sa uczucia a nie wzrost.
1 lipca 2013, 18:15
1 lipca 2013, 18:31
Kochana, facet nie może być ładniejszy od anioła, ale musi być ciut ładniejszy od diabła ;-) A tak na serio...jeśli szaleje, jest za Tobą, oczy ma fajne (oczy zwierciadłem duszy), jest ciut starszy (6 lat? wspaniale) i masz z nim o czym gadać, to daj spokój..reszta się nie liczy. Wiesz, ja tak miałam z moim mężem, ale gdy się poznaliśmy. Za nic, ale to za nic mi się nie podobał. Ostatnia osoba na kuli ziemskiej, którą brałabym pod uwagę jako kandydata na kandydata. Poza wyglądem (który mi u Niego nie odpowiadał, no po prostu nie i już! ) reszta ok. Potrzebowałam bardzo dużo czasu, żeby się przełamać - 1,5 roku. I tak cud, że czekał, pomimo iż no naprawdę nie mogłam. Oczywiście nie mówiłam Mu o tym tak dosłownie. Ale czekał, walczył, nie dawał o sobie zapomnieć.Teraz jesteśmy małżeństwem. W ogóle mi to nie przeszkadza to co przeszkadzało (ja akurat nie przypominam księżniczki, ale miałam jakiś inny ideał kandydata w głowie, taki typ faceta). A facet jest boski, dba o mnie, kocha mnie i nasze dziecko i daje nam to odczuć na każdym kroku. Dobry człowiek. Najważniejszy jest charakter, bo wygląd się zmienia, a charakter zostaje. Jak jest parszywy charakter i nie masz z tym kimś o czym rozmawiać na stare lata - katastrofa. Nie przejmuj się tymi wątpliwościami. Dobrze, że przyznajesz się do nich sama przed sobą. I to, że się nimi podzieliłaś tutaj z nami może pomoże Ci rozwiązać Twój dylemat wewnętrzny...i odpowiedzieć na pytanie -co dla Ciebie jest najważniejsze. I powiem Ci jedno też - nad wyglądem można popracować. Mój chłop tak się zmienił, że szok. Schudł sam od siebie, inaczej się nosi, zawsze umyty, zadbany, wypachniony. Od uczuć, od przytulania, kochania, też Mu się twarz zmieniła. Naprawdę. Wyprzystojniał i podoba się wszystkim moim koleżankom. Aż jestem zazdrosna ;-)
1 lipca 2013, 18:33
1 lipca 2013, 18:35
a ja właśnie powiedziałam i nie wiem czy to dobrze... w sensie powiedziałam cos w stylu że raczej nic mu juz nie pomoże (w kwestii wyglądu) jak zapytał czy chce żeby coś zmienił, chyba mu sie przykro zrobiło ale obrócił to w żart a co do tych oczu - no ma w nich cos takiego nie wiem co ale jak tak spojrzy tymi oczkami to nie umiem wprost powiedzieć mu ze nic z tego nie będzie...Kochana, facet nie może być ładniejszy od anioła, ale musi być ciut ładniejszy od diabła ;-) A tak na serio...jeśli szaleje, jest za Tobą, oczy ma fajne (oczy zwierciadłem duszy), jest ciut starszy (6 lat? wspaniale) i masz z nim o czym gadać, to daj spokój..reszta się nie liczy. Wiesz, ja tak miałam z moim mężem, ale gdy się poznaliśmy. Za nic, ale to za nic mi się nie podobał. Ostatnia osoba na kuli ziemskiej, którą brałabym pod uwagę jako kandydata na kandydata. Poza wyglądem (który mi u Niego nie odpowiadał, no po prostu nie i już! ) reszta ok. Potrzebowałam bardzo dużo czasu, żeby się przełamać - 1,5 roku. I tak cud, że czekał, pomimo iż no naprawdę nie mogłam. Oczywiście nie mówiłam Mu o tym tak dosłownie. Ale czekał, walczył, nie dawał o sobie zapomnieć.Teraz jesteśmy małżeństwem. W ogóle mi to nie przeszkadza to co przeszkadzało (ja akurat nie przypominam księżniczki, ale miałam jakiś inny ideał kandydata w głowie, taki typ faceta). A facet jest boski, dba o mnie, kocha mnie i nasze dziecko i daje nam to odczuć na każdym kroku. Dobry człowiek. Najważniejszy jest charakter, bo wygląd się zmienia, a charakter zostaje. Jak jest parszywy charakter i nie masz z tym kimś o czym rozmawiać na stare lata - katastrofa. Nie przejmuj się tymi wątpliwościami. Dobrze, że przyznajesz się do nich sama przed sobą. I to, że się nimi podzieliłaś tutaj z nami może pomoże Ci rozwiązać Twój dylemat wewnętrzny...i odpowiedzieć na pytanie -co dla Ciebie jest najważniejsze. I powiem Ci jedno też - nad wyglądem można popracować. Mój chłop tak się zmienił, że szok. Schudł sam od siebie, inaczej się nosi, zawsze umyty, zadbany, wypachniony. Od uczuć, od przytulania, kochania, też Mu się twarz zmieniła. Naprawdę. Wyprzystojniał i podoba się wszystkim moim koleżankom. Aż jestem zazdrosna ;-)
1 lipca 2013, 18:45
Ja też... może przez film "Antychryst" Nie wiemWillem'a Dafoe bym wyrzuciła (gdyby mnie chcial w ogole:D) bo ma w sobie coś co mnie przeraża, nie wiem czemu:DMoże Ci się zacząć podobać z czasem, nie każdy zakochuje się na trzy cztery, czasem potrzeba ciut więcej czasu. Troszkę mnie tylko dziwi to, że Ty się go wstydzisz. I to do tego stopnia, żeby nie móc go pokazać znajomym, czy rodzicom... Ale może to też minie z czasem. Chyba że np. sama masz jakieś kompleksy i to stąd te problemy...Facet moim zdaniem zdecydowanie nie musi być ładny. Kobieta zresztą też niekoniecznie. Ale muszą mieć to "coś". Wzrok, zapach, głos, gesty, chód... Taki np. Willem Defoe jest koszmarnie brzydki, podobnie John Porter, a mimo to "z łóżka bym ich nie wyrzuciła" ;) A to dlatego, że mają w sobie jakąś charyzmę.
1 lipca 2013, 18:47
