Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
drepczę w miejscu

drepczę tak od kilku tygodni
w te i z powrotem
przez tydzień jestem grzeczna, waga powoli-powolutku spada albo przynajmniej ma tendencje do spadania, przewaga dolnych stanów 62, w piątek albo sobote miga nawet 61 z ogromnym ogonem
a potem przychodzi łikend . . . nie! ja sie nie obżeram, nie robię sobie dnia słodkiej wolności, nie jem wiecej niż normalnie
tylko .. .  to jakoś tak samo się robi . . a to Stasiek, zbyt często mruczący do ucha "babciuuuu, ale ja znowu jestem głodny", a to spotkanie wieczorne z przyjaciółmi, porównywanie domowych specjałów, sączenie domowych nalewek, a to jakaś impreza rodzinna, ostatnio synalek wyprawiał 30te urodziny na dwie raty, dla przyjaciół i dla rodziny

i nic specjalnego przecież w tych dniach nie zżerałam, u synalka na przykład z 10 koreczków, 4 duńskie kruche małe ciasteczka, wino i 1 (jeden!) kawałek sernika domowej roboty - ale to ZAMIAST kolacji

za to w każdą niedzielę lub każdy poniedziałek, rano, od strony wagi dochodzaą jeki i stęki - znaczy weszłam na wagę
górne stany 63, chwilami miga 64 a ja sie oblewam zimnym potem niedowierzania
PRZECIEż TO NIEMOŻLIWE JEST !!!!!

.... dawnymi czasy, gdym była gwałtownie odchudzona i zazdrość koleżanek wzbudzałam, jedna z nich, wspaniała, zasobna w ciało i dychę starsza, wieszczyła mi, że nadejdzie taki czas, że bede czerpała ergi energii nawet z wysuszonego skórzanego paska, gdy samo myślenie o kaloriach będzie powodowało przybór w obwodach, a spojrzenie z zachwytem przez szybe cukierni wywali mi brzuch do stanu ciąży spożywczej

no to teraz jestem w takim wieku, że mam już te objawy
szlag! ja nigdy nie myślałam, że kiedyś będę się starzała



i tylko rower mnie ratuje
gdy jeżdżę wieczorami, to umysł odpoczywa, serce bije stabilnie i powoli, wręcz czuję ciepłą krew krążącą w całym ciele
po piątku na rocznym liczniku 5890,4 km
110 kilosków do sześciu tysięcy . .. jeszcze nigdy tyle nie