Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
święto kolorowych lampek

Świecą lampki, świeczki, lampiony. Przed cmentarnymi bramami odpust. Cukrowa wata, ukochana pańska skórka, baloniki na drucikach, obwarzanki.

Dla mnie to nie halloween. Ani święto zmarłych. Ani zaduszki. Oprawa i ceremoniał i odpust przed_bramowy tego święta stały się dla mnie ważniejsze niż treść. Kilka lat temu, chyba 8, a może 6, w niedobrym dla mnie czasie - szłam z rodziną Cmentarzem Bródnowskim i rozmyślałam. Oczy wciąż mając rozwarte w szerokim zachwycie. Doszłam do wniosku, że owszem odwiedzam groby zmarłych rodzinnych, ale najpiękniejsze z tych dni są dla mnie łuny nad cmentarzami. I mrugające o zmierzchu i zmroku sznury, konstelacje, gwiazdki i galaktyki palących się lampek. Gdy nie ma deszczu i wiatru - to po prostu jest pięknie!! Bo bajkowo - to za mało powiedziane.

Cudny kicz ubrany w kolorowe lampki.

Państwowe święto i wolne dni z Okazji Kolorowych Lampek.

Nie wiem, czy wierzę w życie pozagrobowe. Nie jest to dla mnie istotne. Wiem za to, że polska cmentarna tradycja wytworzyła PIĘKNY i chwytający za serce widok. To mi wystarczy.

Od kilku lat na cmentarze, a mam ich 3 do odwiedzenia, jeżdżę z aparatem fotograficznym. Bo mi żal tych widoków, co w pamięci za kilka lat wyblakną i zanikną. Na zdjęciu pozostaną.

... a gdy szarówka ściemnieje - płomienie będą jaśniejsze, kolory zabłysną w pełnej krasie

... pole lampek przed błękitną figurą na Bródnie, taki miejscowy zwyczaj. I ja jestem na tym zdjęciu i moje dziecko i mój wnuczek i mój Tata.

Odczuwam metafizyczny niepokój tylko w jednym miejscu. Nad malutkim grobem mojej starszej siostry. Żyła tylko kilka dni. Ale daty urodzenia mamy podobne, różni nas rok. Zawsze dziwnie się czuję, gdy docieram do jej grobu. Cmentarz, kiedyś wiejski, teraz małomiasteczkowy. Skupisko dziecięcych grobików. Bo grobami, z racji mikrości, trudno je nazwać. Pierwsze, co sprawdzam, to - jak ślepiec palcami dotykam wyrytego imienia. Czy tam jest jej imię czy ... moje?!  (...) Dopiero potem zapalam malutkie pachnące świeczuszki i kładę białe rumianki. Zawsze takie same.

Z innej beczki 

W dniach ostatnich odnalazł mnie jeden z moich młodocianych przyjaciół. Może nie tyle odnalazł, co po kilku latach życzeń urodzinowych i okazjonalnych spotkań, wreszcie znowu pogadaliśmy od serca. Pomijając zawirowania losu i poglądy, wciąż o podobnej proweniencji, wspólnie doszliśmy do wniosku, że świat naprawdę jest dziwolągowaty.

Otóż młody Polak, językoznawca i belfer językowy z powołania siedzi na stypendium naukowym w Irlandii. Uczy tam języka angielskiego w szkole dla dzieci emigrantów. W Irlandii emigrantów nie uczą irlandzkiego!? I nie naszych emigrantów, znaczy nie tylko. Polaków wcale nie jest najwięcej. Uczy Czechów, bliźnięta namiętnie rywalizujące ze sobą. Uczy młodziutkiego Brazylijczyka, który jest tak przerażony obcym miejscem, że szeptem tylko parę słów mówi. Uczy Litwinów, Wietnamczyków, około 40 nacji. To przecież, uczciwszy uszy, jest popierdzielone!! Uczyć obce dzieci języka, który nie jest ani jego ani ich i to jeszcze w kraju, gdzie mówi się inaczej.

Xald śmiał się nocą na Skypie, gdy mu to uzmysłowiłam. Poczułam sie dumna, gdy (znowu) usłyszałam, że tego mu brakowało. Moich dosadnych słów obnażających niedopowiedzianą i niezauważoną śmieszną stronę naszej egzystencji.

Jeszcze mam prośbę.

Piszę poprawnym językiem. Czasami literackim. Nie robię błędów ortograficznych ani stylistycznych.

Owszem, czasem stosuję wulgaryzmy, ale tylko jako literackie środki wyrazu, a nie dla samej przyjemności rzucania mięsem czy obrażania kogoś. Rzucę mięsistym słowem, gdy uważam, że mocniej wyrazi to emocje. Rzucę barwną kurrrwą, gdy chcę przekazać na przykład ból paszczęki, gdy serce boli, gdy wyję którąś noc z upokorzenia, gdy wściekłość tak mnie nadyma, że bez tego grubszego słowa to bym chyba pękła.

Jeżeli się komuś nie podoba okazjonalne używanie przeze mnie wulgaryzmów, to uprzejmie proszę usunąć mnie z ulubionych, usunąć ze znajomych i do mnie nie zaglądać. Nie ma przymusu.

Przeglądając pamiętniki co młodszych i co barwniejszych osóbek vitaliowych widzę czasami bagno słów rynsztokowych, wyzwiska, wyśmiewanie, nawet nieszczęsne "chuje" pisane z błędami ortograficznymi. I nikt tych pamiętników nie zgłasza do moderacji.

TAK, TAK!!! Ktoś zgłosił mój pamiętnik do moderacji za stosowanie wulgaryzmów. Wczoraj nocą maila od Vitalii dostałam. Ostrzegawczego.

Szczęka mi opadła. Jeszcze trochę i by był Chiński Syndrom, bo w ziemie się wbiła.

LITOŚCI !

to nie jest śmieszne, to żałosne!