. Tak jak się zatrzymała w maju - tak stoi. Staram się stosować reguły jedzenia zapamiętane z diety, ruszam się dużo więcej niż wiosną (długie wędrówki rowerowe ok. 5-6 razy w tygodniu). I niby wszystko jest ok. ale zauważam, że mi motywacja zaczyna siadać 
... Powód? Parę "troskliwych" pytań ze strony znajomych np.: masz jakieś kłopoty? tak schudłaś... Myślę, że przez grzeczność i takt nie komentują mojego wyglądu..
Mówi się, że w "pewnym" wieku lepiej nie chudnąć, a w moim przypadku kolejność chudnięcia to: twarz-biust-brzuch-pupa-uda.. Czyli dokładnie odwrotna kolejność niźli wymarzona
. I mimo, że dobrze mi w nowym "rozmiarze" jakoś tak z mniejszą radością i zaangażowaniem podchodzę do mojego postanowienia...
Też tak macie?
), tak po tych trzech miesiącach muszę niestety wyrazić swoją negatywną opinię i o motywacji i o fitnessie. Szkoda, bo wolałabym wyrażać się tylko w samych superlatywach, ale niestety nie zwykłam ściemniać. Oczekiwałam co najmniej indywidualnego podejścia, a po paru próbach "kontaktu" zrozumiałam, że piszę i spodziewam się rady od "automatu"... Tak z psychologiem, jak i z trenerem fitnessu.... 
).
... 
.
) ale nie zamierzam się poddać 
. 
). 
). 
. 
. 
. To znaczy, że co? Jak dojdę (a bardzo chcę) do swojej docelowej wagi - to później każdy dzień bez tej diety spowoduje przyrost? Strach się bać 
O co tu chodzi? Nie umiem tego pojąć.... A moja motywacja została lekko "nadszarpnięta".... 